Het leerproces begon voor ons als groep (en voor mij persoonlijk) al voordat wij naar Den Haag gingen. Er moest een plan opgesteld worden over wat wij zouden gaan doen, wie wij wilden spreken en wat wij wouden vragen. Wij zochten als eerste naar het tijdsschema van de glazen koets (deze werd i.p.v. de gouden koets gebruikt, omdat deze werd gerestaureerd), want zo dachten we in ieder geval iets te kunnen filmen wat sowieso zou gebeuren. Nadat wij het tijdsschema hadden gevonden splitsten wij de groep in drieën op:

• één groepje (Yari, Tom, Emma en Djaydee) zou zich bezig houden met vloggen, sfeerbeelden maken en een algemene impressie van de dag te filmen.
• groepje twee (Mirthe, Lena, Christianne en mijzelf) zou zich bezig gaan houden met beelden rondom het binnenhof en de glazen koets/balkonscène te maken. Verder maakte binnen dit groepje Lena een fotoreeks en Christianne schreef voor haar blog.
• het derde groepje (Yalou en Auke) zou naar de kerk gaan, waar voordat de glazen koets zou vertrekken en de troonrede gehouden zou worden, een groot optreden werd gegeven. Bij dit optreden waren naast redelijke hoeveelheden schoolkinderen en ouderen, ook het leeuwendeel van de politici uit Den Haag en de gevolmachtigde ministers van Curaçao, Aruba en Sint Maarten. Yalou en Auke zouden hier proberen politici te spreken.

De rest van de planning gebruikten wij vooral om een tijdsschema op te stellen en de juiste apparatuur te regelen (camera’s, statieven, microfoons en zendersets).

Leren van Sven

Het eerste groepje begon zijn dag door ‘gewone’ mensen te interviewen, daarna werden er kinderen en uitwisselingsstudenten geinterviewd. Bij het interviewen van de kinderen was een belangrijke les, dat je niet teveel gesloten vragen moet stellen, omdat kinderen hier snel geneigd zijn om hier alleen met ‘ja’ en ‘nee’ op te antwoorden. Na het interviewen van de kinderen kwam dit groepje op het pad van een vrouw die Engels sprak en hun vertelde dat ene Sven Hulleman de gulden weer wilde invoeren, ze sprak hierbij overdreven positief over het project en gebruikte wel heel erg vaak de term ‘amazing’. Later beseften wij ons dat zij ingezet zou kunnen zijn als lokkertje en werden wij bewust van het feit dat media ook bespeeld kan worden door mensen voor hun eigen agenda. Nadat dit groepje bij Sven zelf was aangekomen werden zij redelijk snel ingesloten door de politie. Yari besloot na het insluiten een politieman vragen te stellen over de situatie, waarop deze verklaarde: ”Kom op man, je weet toch dat ik er niks over mag zeggen”. De les hieruit was wel dat met het praten met politie, gewone politiemensen niet zomaar iets mogen zeggen over de situatie. En dat hun chef altijd het aanspreekpunt is.

Bij het binnenhof lessen opdoen 

Voor het tweede groepje (waar ikzelf in zat) begon de dag goed. Wij hadden besloten om voor de ingang van de tweede kamer te gaan staan, dit bleek een logische en perfecte plek om politici te kunnen spreken. (De les hierbij is: denk goed na over op welke plek je gaat staan om zoveel mogelijk mensen te spreken).Toen wij er pas net stonden kregen wij al Roemer te spreken, Mirthe deed het woord en ik stond achter de camera. Terugkijkend op de beelden had Mirthe het volgende commentaar op zichzelf: ze vond dat ze niet kritisch genoeg was geweest en dat ze teveel ja stond te knikken. Met het eerste punt ben ik het helemaal niet eens, omdat ten tijde van het interview een demissionair kabinet aan de macht was. Hierdoor was er überhaupt niet veel zinnigs te vragen. Met het tweede punt dat ze had, het veel ja-knikken, ben ik het wel mee eens, omdat het wel heel duidelijk, en bijna storend, in beeld kwam. Enfin, het gesprek met Roemer zat erop en wij besloten dan maar richting het buitenhof te lopen en hier kwamen wij Michel Rog tegen. Dit interview deed ik zelf en Mirthe filmde. Bij dit interview waren drie dingen aan te merken: Ik stond aan precies de verkeerde kant van Rog ten opzichte van de camera (hierdoor kwam mijn uitgestrekte arm te duidelijk in beeld), en ik werd af en toe wel (voor de helft) en af en toe niet gefilmd en (een persoonlijke ergernis) ik gebruikte bij het interviewen het woord ‘kledij’. Op het moment dat ik het had gezegd was ik me er al van bewust dat het al gefilmd was en dat je op moest passen wat je zei voor de camera.

Monteren kun je leren

Terug in Tilburg hadden wij voor ongeveer 5 a 6 uur beeldmateriaal geschoten. Dit beeldmateriaal kan je in twee onderwerpen verdelen: het verhaal rond Sven Hulleman en de beelden die wij verwacht hadden te schieten. Wij begonnen bij het monteren eerst met een selectie te maken wat waar moest komen. Daarna begonnen wij de filmpjes in de juiste volgende in Adobe premiere te zetten. Dit was nog wel een flink karwei, we hadden nog nooit gemonteerd, laat staan met premiere gewerkt. In totaal hebben Mirthe en ik 32 uur lang lopen monteren,  gespreid over twee weken. In deze twee weken verkenden wij alle mogelijkheden met premiere. Wij ontdekten hoe je: overgangen maakt, muziek onder een filmpje zet, tekst invoegt en de audio synchroniseert. Het resultaat van al dit harde werk is hieronder te zien. Het resultaat was voor een eerste keer echt geweldig, maar wij beseften ons wel dat er geen verhaallijn in het filmpje zat en dat het te lang was. Ondanks deze kritiek zijn we nog steeds zwaar tevreden!