Daar zijn we dan, aan het einde van het eerste jaar journalistiek binnen Condor. En wat is er toch ongelofelijk veel gebeurd! Nu rest alleen nog de vraag: is journalistiek iets voor mij? En waarom? Op het eerste gedeelte van deze vraag kan ik makkelijk antwoord geven: ja! Ik heb geen greintje spijt van het feit dat ik voor deze opleiding heb gekozen. Nou dat was het antwoord, klaar is kees. Maar nee, ik zal ook wel uitleggen waarom hoor, wees maar gerust.

Zelf denk ik dat journalistiek iets voor mij is, omdat journalistiek veel verschillende dingen te bieden heeft. De journalistiek is een vak waar mensen met verschillende passies, ambities en skills in terecht kunnen. Zelf heb ik het hele jaar gezegd dat ik richting de onderzoeksjournalistiek wil. Omdat ik mezelf helemaal kan verliezen in research, nieuwe dingen leren en dingen boven water krijgen. Ik hoop dan ook bij mijn stage hier flink veel mee aan de slag te kunnen en ik heb de dag na mijn assessment mijn ‘sollicitatiegesprek’ om bij De rijdende rechter /De keuringsdienst van waarde stage te kunnen lopen.

Niet alleen onderzoek heb ik dit laatste halve jaar gedaan, maar ik heb mij ook bekwaamd in het werken met de camera en monteren. Voordat ik aan deze opleiding begon had ik dat nooit kunnen bedenken. Ik omschreef mezelf vooral als ‘’atechnisch’’ en dan zeker op het gebied van computers. Maar Feiten en Fabels maken ging op een gegeven moment vanzelf. Hetzelfde geldt voor het maken van het filmpje voor de stagemarkt en het werken bij Microbit. Ik heb tijdens dit jaar, ongelofelijk lopen zweven, twijfelen en ik ben verstijfd geweest van angst om überhaupt iets te doen. Dat is veranderd. Ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn kunnen. En ik heb dit laten zien in de producties de ik heb gemaakt. Echt waar, ik houd er niet van om mezelf flink op de borst te kloppen, maar ik schrijf dit stuk met een ongelooflijke hoeveelheid trots.

Ik heb laten zien dat ik met een camera om kan gaan. Ik heb laten zien dat ik kan monteren. Ik heb laten zien dat ik met werkgevers om kan gaan en deadlines (als ze gesteld worden) kan halen. Verder houd ik nog steeds zielsveel van research doen en heb ik bewezen dat ik in teamverband kan functioneren. Voorbeelden hiervan zijn het SEAL-project en het werken bij Microbit. Bij Microbit en Maps4News heb ik laten zien dat ik vernieuwend kan denken en zou kunnen werken als freelancer. Bij bijna alles wat ik heb gedaan gingen eerst grote hoeveelheden research en verdieping vooraf. Alle filmpjes en stukken op mijn blog zijn getuige dat ik heb geproduceerd. Alles wat ik heb geschreven is doorspekt met reflectie. En last but not least, publieksgerichtheid, in het eerste halve jaar deed ik hier onvoldoende mee. In dit laatste halve jaar heb ik echter bij elke productie eerst nagedacht voor wie ik mijn stukken maakte, ik besloot dat ik vooral voor jongeren wilde schrijven. Daarom heb ik mijn taalgebruik hierop aangepast (ietsje simpeler en informeler) en verder heb ik bij zoveel mogelijk stukken enquêtes gemaakt. Deze enquêtes hadden steeds plaatjes van panda’s (na navraag bleken veel jongeren in mijn omgeving van plaatjes van panda’s te houden, omdat ze ‘’schattig zijn’’).  Ook de plaatjes die ik bij mijn artikelen zet, op de homepage, spreken aan en prikkelen om mijn artikelen te lezen. Verder heb ik linkjes in de tekst geplaatst voor mensen die meer willen weten van de onderwerpen. Bij het SEAL-project hebben wij de taal afgestemd op leraren, omdat zij de doelgroep zijn en de lengtes van de verschillende categorieën aangepast, zodat mensen niet af zouden haken. Verder heb ik bij het filmpje van Microbit geluisterd naar de klant en zijn wensen en die bijna allemaal in het filmpje kunnen verwerken. Al met al denk ik dat ik door deze punten dit keer wel publieksgerichtheid heb behaald.

Ik kan mij staande houden binnen de journalistiek. Is journalistiek iets voor mij? En waarom? Op het eerste gedeelte van deze vraag kan ik makkelijk antwoord geven: ja! En deze tekst, samen met mijn blog zijn het bewijs.